2012...

Frank,

Vandaag zwaaien we 2012 uit en omarmen het nieuwe jaar 2013.
2012 bracht ons veel verdriet, het afscheid van jou was pijnlijk.
Voor ons een jaar dat we nooit zullen vergeten.

Maar we hebben goeie vrienden, Frank.  Veel mensen zien ons graag en zijn erg begaan.
Dat doet goed ! (Misschien zit jij daar ook wel voor iets tussen...)
We proberen van 2013 het beste te maken !  We doen samen ons best..

Dikke zoen !
Annemie
Mien 
Floor
X

niet hip hip

Vandaag is 't jouw verjaardag, Frank. Je wordt 49 jaar !
Iemand 'vieren' die er zelf niet bij kan zijn doet pijn.
We zouden samen lekker ontbijten met verse croissants en pistolets van bakker Jan. En daarna nog dingen doen die je leuk vond.
Het zou een mooie dag worden !

Je muziekmaten komen hier straks bij ons een glaasje wijn of een pintje drinken. En als 't wa kou wordt trekken we naar je favoriete plek : het repetitiekot. Want dat is nog altijd van jou, Frank !
Patje is wel zijn drumstel pas komen halen, en ook het planken-decor is weg. Nu staan er onze oude zetels. Maar de posters van al je optredens hangen er nog netjes tegen de muur, zoals jij het graag had.

We missen je, Frank, en zouden je zò graag nog eens een dikke knuffel geven !!

Dikke zoen van ons !

Annemie

Mien Floor

xxx

Zeven maal

Zeven maal
om de aarde gaan,
als het zou moeten
op handen en voeten.
Zeven maal
om die éne te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.

Zeven maal
over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren,
wat zou het mij deren.
Kon uit de dood
ik die éne doen keren.
Zeven maal
over de zeeën te gaan.

Zeven maal
om met z'n tweeën te staan !

Ida Gerhardt

Dank...

Lieve mensen allemaal,

Het is stil, hier thuis, hèèl stil. We lopen wat doelloos rond.  Het kaarsje brandt, de herinneringen aan zoveel mooie dingen worden pijnlijker met de minuut.
Maar het afscheid was mooi, en zò hartverwarmend.  We voelden allemaal dat Frank op handen gedragen werd. Met heel veel dankbaarheid blik ik dan ook terug op de dag van gisteren.
Frank zijn laatste feest, Frank zijn laatste optreden...

Ik wil iedereen dan ook zeer hartelijk bedanken voor het meevieren.
Namen noemen is moeilijk en gevaarlijk, want iemand vergeten mag zeker niet. Toch denk ik dat ieder van jullie begrijpt dat de muzikantenmannen extra vernoemd mogen worden. Bedankt, mannen.  Wat jullie gedaan hebben was fantastisch !
Zo ook het 'team', dat deze week van 's morgens tot 's avonds in de weer was.  Ongelooflijk wat een krachten we samen hadden.  Merci !
En zeker niet te vergeten, Andrea. Voor ons was zij 'de kers op de taart'.  Dank, Andrea !
Maar jullie allemaal, alle supporters, alle fans, alle mensen die Frank een warm hart toedragen :
Een welgemeende 'dankjewel' !

We missen Frank enorm, maar het warme gevoel van gisteren moet de pijn een piepklein beetje verzachten.
Veel liefs, en een dikke knuffel !

Annemie
Mien en Floor

Helaas

Lieve mensen,

Frank heeft gevochten, gestreden als in een echte wedstrijd.
Er zijn telkens winnaars, maar ook verliezers.
Frank is helaas verloren..
Deze nacht om half 3 is hij rustig ingeslapen.
Half 3, een mooi uur om te stoppen met een optreden. 

Frank, je hebt het oh zo dapper gedaan, zoals dr.  Pelgrims nog zei
'je ging over je grenzen'.

Het leven hier was voor hem nog lang niet af.  Nog zoveel plannen moesten uitgewerkt worden.
Helaas...

Ook van ons veel dank voor al jullie steun !

Annemie
Mien
Floor

Stil..

Geen stapjes, hoe klein ook.
Wel een hoopje ellende.
't Is stil op kamer 6, hèèl stil !

Annemie

Stapjes

Het is me wat, opstaan na een nachtje 'geleid slapen'. De opgespaarde hoest van de voorbije nacht staat ongeduldig te wachten, maar natuurlijk kan het tankje zuurstof die toevloed van rochels en slijmen niet aan. Gevolg: kortademigheid, paniek en een ellendig gevoel.

Zo voelde ik me vandaag: ellendig, niet in staat om de strijd te leveren die ik moet vechten. Ik bleef onrustig en na veel voorzichtige spuitjes, kwam deze namiddag de mix: een grote dosis morfine en een sterk slaapmiddel.
In heel Turnhout heeft men me horen ronken, denk ik.

Ik voel me wat suf, maar het ellendig gevoel is even weg. En daardoor kan ik toch weer wat vooruit, en dat blijf ik hoognodig hebben.
Stapjes om vooruit te komen,
hoe klein ook,
hoe moeilijk ook,
maar hoe belangrijk misschien ook...

'n suffe Frank

O ja, voor alle vaste bloglezers: vandaag is Grooote Brrroer Marc jarig!
Een dikke proficiat! Verras hem deze keer zelf maar eens met enkele leuke tussenkomsten!

Beetjes

Gisteren werd me even letterlijk de adem afgesneden. Bij het opstaan kon ik niks meer zeggen. Aanvallen van hoesten, gevolgd door kortademigheid kregen me klein genoeg om de rest van de dag te zwijgen. Daarom was er gisteren geen verhaal.

Vandaag duurt het verhaaltje niet veel langer. Maar ja, je bent het verplicht aan je vaste lezers, nietwaar? Dit is een grapje, hoor!
In samenspraak met de dokter gaan we de volgende dagen echt voor het levenscomfort. 's Nachts word ik gesedeerd, dit is geleid in slaap gedaan. Dat is de voorbije nacht voortrefflijk gelukt, ik had een heel rustgevende nacht.

Overdag mag het nog beter. De hoestbuien zijn er soms echt te veel aan, maar ook hier heeft de dokter verbetering beloofd. Door wat verzachtende drankjes voor te schrijven, voel ik me beter, zelfs een beetje sterker soms. En die kracht heb ik nodig.

Vandaag heb ik ook mijn 'poort' gekregen. In de indrukwekkende operatiezalen van het ziekenhuis kreeg ik mijn Power Port ingeplant. Infusen en vloeibaar voedsel krijg ik voortaan langs dit deurtje, omdat mijn aders niet alles meer zo goed konden... slikken.

Al deze beetjes helpen mijn comfort wat naar boven, maar moeten ook het vertrouwen wat opkrikken. Het zijn weer enkele zware dagen geweest, en ik heb het niet gemakkelijk gehad. Maar ook Annemie heeft het zwaar, dus vergeet haar ook niet in jullie grote steun.

Want daarvoor wil ik jullie ook nog eens een keertje extra danken. Ik reageer niet op jullie lieve en ondersteunende berichtjes, daarvoor is de dag te kort! Maar al jullie woorden doen ons steeds ongelooflijk goed en bezorgen ons meermaals tranen. Maar deze keer tranen van dankbaarheid en ontroering om zoveel vriendschap.

Dank je, dank je wel!

Frank

Slecht

Haha, de eerste reacties op het stukje over de verpleegsters gisteren kwamen niet toevallig van echtgenoten van of verplegers zelf! Wat nog maar eens bewijst dat het mensen zijn die fier zijn op hun beroep. En terecht.
Laat de pluim aan het verplegend personeel van Oncologie Turnhout langs deze weg een grote ode worden aan àlle verpleegsters én verplegers. Ze verdienen het dubbel en dik!

En vandaag? Slecht, rot...
Ik heb een vreselijke nacht achter de rug met als hoofdactiviteiten: hoesten, ademtekort opvangen, rechtop in bed zitten, hoesten, elk uur van de nacht. Het pijltje van de moraal was deze ochtend gewoon verdwenen van het scherm, geen spiertje moed was er nog.

Voor het eerst kon ik niet meer vechten, wou ik niet meer ten strijde gaan. Ik heb letterlijk gezegd: 'ik hou dit niet meer vol, ik geef het op'.
Raar als je dat jezelf hoort zeggen, want ik wist – en Annemie samen met mij - héél goed wat op dat moment de betekenis was van die woorden.

Waar ik me voordien steeds weer kon opkrikken, ging dit vanmorgen totaal niet meer. De dokter begreep het direct en gelukkig bestaan er op dat moment weer zakjes, spuitjes en infusen die een mens rustig maken, hem er weer bovenop helpen. De rust is ondertussen weergekeerd.

Maar het blijft toch wringen. Al maanden vecht ik tegen mijn hoest, tegen de kanker, tegen de pijn, tegen alles. Al die tijd hoop en wens ik maar één ding: telkens een klein stapje vooruit zetten, elke dag een héél klein beetje beter worden. Meer niet.
Maar de realiteit is anders: het hoesten en de kortademigheid zijn een nevenwerking van de aerosol, hoe raar dat ook klinkt. En over een vijftal weken zou de 'echte' genezende werking de bijwerkingen moeten 'overpakken'. Dus wéér wachten, nog maar eens in de onzekerheid, nog maar eens veel geduld hebben. Ik begin te twijfelen of mijn longen sterk genoeg zijn om dit allemaal aan te kunnen, en ja, ik twijfel aan een goeie afloop.

De dokter meende dat ik me niet mocht laten ontmoedigen door een slechte dag, aangezien de vorige dagen veel beter waren. Hij heeft gelijk, zo zou ik moeten redeneren, want eigenlijk is het ook zo.

Maar soms is het moeilijk om door te zetten, en weer te beginnen vechten. Vandaag gaat het even niet.

Frank

Roeping

Zoals het er nu uitziet, mag ik misschien over enkele dagen naar huis. Thuis krijg ik dan alle zorgen die ik hier in 't ziekenhuis ook heb. Maar toch, hetzelfde zal het niet zijn. Want hoe fijn en knus het thuis ongetwijfeld is, ik weet zeker dat ik er toch iets fundamenteels ga missen: de verzorging door 'mijn' verpleegsters.

De verdorven geesten onder jullie wil ik vragen zich hier niks verkeerds bij voor te stellen. Maar het is nu eenmaal zo dat Martine, Sue, Hanne, Sanne, Shana, Luiza, Milena, Greet en nog zovele collega's diep in mijn hart zitten. Deze dames staan elke minuut van de dag klaar om me te helpen. Ik heb de afgelopen weken gemerkt dat verpleegster zijn geen gewone job is. Hier is geen plaats voor kantjesloperij, in dit werk steek je je niet weg.

Heb ik hier nu gewoon geluk op de dienst Oncologie of is dit een algemeen fenomeen? Feit is dat élke verpleegster zo goed op de hoogte is van mijn toestand, op de juiste momenten de vereiste medicatie komt brengen, me eigenlijk door en door kent. Natuurlijk is dit een zaak van organisatie. Maar tegelijkertijd vertellen ze je ook dat ik vanmiddag toch wat meer moest hoesten dan gisteren, of dat ik er echt wel goed uitzie vanmorgen, en dat staat niet opgeschreven in het dossier.
Op elk moment van de dag hebben de verpleegsters hier tijd om een babbeltje te slaan, om even te polsen hoe het gaat. Normaalste zaak van de wereld? Ik vind het niet, ik vind het verpleegster zijn een roeping, en niet zomaar eentje. Iedereen hier doet zijn of haar werk met plezier, met overgave, met volle goesting. Dat merk je in vele dingen.

Vind je het anders gewoon dat een jonge verpleegster van 22 à 23 jaar, amper een jaar afgestudeerd, de tijd neemt om om half 11 's avonds een wenende vent van 48 te troosten op zijn kamer, omdat die het even niet meer ziet zitten? Zonder een seconde te twijfelen neemt ze haar tijd en ze slaagt er verdorie nog in om die grienende man er weer even bovenop te krijgen.

Voor hen zal het misschien een zekere vorm van professionaliteit zijn, maar na al die weken is er echt een band ontstaan met de verpleegsters, van hoofdverpleegster tot poetsvrouw. Met veel leuke momenten - 'Frank, je moet eens wat meer op 't belleke duwen, dan kunnen we nog eens komen babbelen!' - en regelmatig met uitwisseling van familieweetjes over studerende dochters en puberende zonen.

Verpleging is een roeping, dat weet ik nu meer dan ooit. Pilletjes, spuitjes en siroopjes maken een mens beter, zonder twijfel. Maar een goei verpleegster maakt het werk af!

Deze blog is voor hen, vandaag! Dank je wel!

Frank

Weekend

Een weekendje rust op alle vlak, dus ook even op de blog.
Gisteren zaterdag heb ik een rustdag extra genomen in het ziekenhuis. Kort van adem en veel gehoest hadden me wat uitgeput en naar huis gaan was even geen optie. De extra slaap hebben me goed gedaan, en zo kon ik deze voormiddag toch nog naar Retie.


Hier thuis was het goed. Ik heb zeer genoten van de Ronde van Vlaanderen. Persoonlijk vond ik het in het begin een heel zenuwachtige koers, met toch een spannende laatste 50 kilometer. En natuurlijk klasse dat ons Tommeke de Italiaanse ban kon breken en het fantastisch afmaakte. Op naar Parijs-Roubaix! Deze avond ben ik weer op kamer 6, kan ik voor de laatste keer Witse aanschouwen.


En zo starten we weer een nieuwe week.
De volgende dagen treffen we voorbereidingen voor een langere komst naar huis. Ik krijg een 'poort', een port-a-cath, langswaar ik thuis mijn voedsel kan krijgen. Ook de aerosol kan thuis toegebracht worden, dus een behandeling hier kan perfect, volgens de dokter. Het zal natuurlijk een aanpassing zijn voor mij, maar ik maak me toch sterk dat het deze keer moet lukken, dat ik me in mijn eigen huisje goed kan handhaven.


Ik kijk er naar uit!


Frank

Vertrouwen

Kanker voel je niet. De dokter zegt dat je het hebt.
Kanker doet ook geen pijn. Dat zegt de dokter ook.

Of toch een bepaalde dokter. Toen ik vol schrik belde naar de vervanger van mijn huisdokter, met de melding dat ik heel veel pijn had, stelde de brave man mij gerust met de woorden: “Goed nieuws, meneer Stoffelen, u hebt geen kanker, want kanker doet geen pijn!”. Drie dagen later was ik een nier kwijt.

Gelukkig kan ik voor de rest beroep doen op uitstekende dokters. Vanaf het begin zijn de specialisten van oncologie Turnhout erin geslaagd om mij vertrouwen te geven. Veel vertrouwen, zelfs. Bij elk bezoek nemen dokter Martens of dokter Pelgrims hun tijd om mijn situatie te schetsen. In duidelijk verstaanbare taal vertellen ze wat er aan 't gebeuren is met mijn longen. En zonder een moment te twijfelen leggen ze uit hoe zij de aanpak van de kanker zien.

Sinds april 2011 neem ik kankerpillen. De eerste reeks heeft acht maanden goed zijn werk gedaan, ik voelde me redelijk goed, buiten enkele vervelende nevenwerkingen. Maar toen de medicatie in december niet meer voldoende was, twijfelden de dokters geen seconde: nieuwe pillen. En bij het binnenkomen in het ziekenhuis, eind februari, aarzelden ze evenmin om een derde reeks medicatie op te starten.

Die vastberadenheid in hun beslissingen geeft me veel vertrouwen. Dokter Martens noch dokter Pelgrims heb ik ooit al één moment zien twijfelen. Zij beheersen hun materie, zoals dat zo mooi heet, ze weten waarmee ze bezig zijn. Voortdurend blijven zij overleggen, zoeken ze nieuwe invalshoeken om elke patiënt zo veel mogelijk steun te geven. Natuurlijk ben ik een van de velen die onder hun behandeling staan, maar daar voel ik nooit iets van, wanneer ze naast mijn bed staan.

Want elke keer weer heb ik het gevoel dat ze alleen voor mij aan het vechten zijn, dat ik privédokters heb, dat Martens & Pelgrims enkel voor mij in de weer zijn. Da's een heerlijke gewaarwording. Geloof het of niet: het vormt een onderdeel van mijn genezing. Want als je vertrouwen hebt, geraak je héél ver.

Natuurlijk zijn geen van beide dokters tovenaar, kunnen ze geen wonderen verrichten. Maar ze zijn wel steeds open en eerlijk in hun mening. “Als deze derde medicatie niet werkt, of de aerosolbehandeling slaat niet aan, staan wij ook met de rug tegen de muur”, vertelde dokter Martens vorige week. Dat is hard, maar eerlijk. Maar dat tast mijn vertrouwen in die mensen niet aan. Want je weet zo verduiveld goed dat ze toch weer aan 't zoeken zijn naar een alternatief.
Want voor hen is het een erezaak, ook zij laten Frankske niet los.
En daar vertrouw ik graag in.

Frank

Plannen

Maar het moet niet altijd kommer en kwel zijn, want meestal raak ik wel weer uit mijn dipje. En dan begin ik altijd weer plannen te maken, elke keer weer opnieuw. Hier in het ziekenhuis heb ik tussen de aerosols, het pillenslikken, het hoesten en het bedlegerig zijn door, ruimschoots de tijd om eens flink van gedachten te wisselen met mezelf.

Heel veel tijd steek ik in het analyseren van wat er omgaat in mijn lichaam. Hoe voel ik me vandaag? Hoest ik meer dan gisteren? Is de adem misschien al een beetjer 'langer'? Gaat het al wat beter dan enkele dagen geleden? Eigenlijk is dit om gek te worden. Het kleinste detail, elke wind, kramp of steek, de minste gewaarwording wordt onder de loep gehouden en vergeleken met de dag voordien. Ik mag dat niet doen, want zo is er altijd wel wat mis. Maar soms is het sterker dan mezelf.

Gelukkig schiet er nog veel tijd over voor andere activiteiten. Ik lees de krant, heb enkele interessante boeken en ik ben telkens weer zo blij als een klein kind als ik de gemakkelijkste sudoku van de gazet krijg opgelost!
Sinds kort amuseer ik mij ook met deze blog, en het beantwoorden van mailtjes vind ik een leuke bezigheid. Het terugsturen van smsjes eigenlijk ook, maar ja... die dekselse duim toch!

Maar er is nog meer.
Natuurlijk blijf ik dromen van mijn muziekjes: het schrijven van arrangementen, het ineensteken van groepjes, het uitwerken van projecten. Er staan nog zoveel dingen op mijn lijstje. Al jaren zit er een soort onrust in mij, een drive om al die plannen te verwezenlijken.Het gaf me altijd een fijn gevoel, want ik wist dat ik op elk moment wel aan iets nieuws kon beginnen. En vandaag voel ik dat die drive er nog zit. En daar ben ik zo blij om!
De kanker krijgt heel veel kapot, maar blijkbaar niet mijn drang om in de toekomst nog veel te creëren! Juij!

Verwacht nu niet dat ik de marathon van Antwerpen ga lopen, dat zit er niet meer in. Naar de Hel van het Noorden in Kasterlee (heel zware winterduathlon: 15 km lopen, 100 km mountainbiken en nog eens 30 km lopen, zet hem op, jongens!) ga ik enkel nog als toeschouwer.
Voor Europese tournees, muzikale kroegentochten en vijfuurdurende feesten pas ik het liefst ook nog even. Maar ik wil met mijn spiksplinternieuwe basversterker toch nog wel het podium op! Ik wil de mensen nog een fijne namiddag of avond bezorgen. En ik wil nog projecten realiseren!

Vorige week kreeg ik verscheidene collega's van school op bezoek, ook meneer directeur was al langsgeweest. Was het doorgestoken kaart of niet, maar elk bezoek begon over de driejaarlijkse schoolmusical die in 2013 weer plaatsvindt. Diep gezucht en ferm geblaas waren het antwoord op de vraag waarover het volgende schooltoneel zal gaan. Maar diep in mij zat het alweer te kriebelen...
Kris (da's meneer directeur) en lieve collega's, ik schrijf ondertussen aan een nieuw verhaal en ik denk dat er in 2013 een mooie voorstelling komt! Vind je 't erg? Een modern sprookje met een mooie boodschap.

Tja, zo lang die onrust er is, stop ik niet, hoor!
Want die drive heb ik nodig om uit deze nachtmerrie te komen.

Frank

Sputterende motor

'Hou je goed, jongen!'
'Veel beterschap!'
'Vlug beter worden hè?'
'Sterkte!'
'Blijven vechten, kerel!'

Hoeveel keer per dag krijg ik deze wensen te horen? Telkens heel gemeend uitgesproken door familie, vrienden en kennissen. Iedereen wenst je van harte het beste toe, iedereen wil dat je beter wordt, iedereen wil die vreselijke ziekte weg.

En ik neem ieders wensen ook steeds ter harte. Ook ik wil genezen, ook ik wil dat mijn longen beter worden, ook ik wil weer wandelen en fietsen, ook ik wil weer 'leuke liekes' spelen op een podium, ook ik wil weer uit volle borst (en longen) zingen.
Daarvoor vecht ik elke dag opnieuw, van 's morgens tot 's avonds. Elk kansje dat ik krijg om beter te worden, neem ik met beide handen aan. Het minste voorstel van de dokter om de behandeling nog wat te verbeteren, doet mij weer meer hopen. Ik geloof echt in een positieve afloop, elke minuut van de dag opnieuw.

Maar ook een goeddraaiende motor sputtert wel eens...
Zo ook mijn positieve brommertje. De laatste tijd val ik wel eens stil, even niet in staat om me weer op te laden. Het optimisme is dan ver zoek, het enige wat ik nog kan is zeuren, zagen en wenen. Want het is frustrerend om enkel maar te kunnen 'wachten' tot die verdomde pillen hun werk volop doen. Het is frustrerend dat die korte adem me belet om een kijkje buiten te nemen. Het is zo zo frustrerend om je vrienden te zien vertrekken. Het is zo frustrerend om hier vastgekluisterd te zitten aan infuus en zuurstofmasker.

En dan hoop ik dat die medicatie onmíddellijk zijn werk doet, dat ik nú het resultaat merk van verbetering van mijn longen, dat ik zo dadelijk naar huis mag gaan om rustig sterker te worden... Helaas, ik moet nog even verder met mijn ellendig gevoel, mijn ontstoken mond, mijn vervelende hoest, mijn kortademigheid en al mijn kleine prullen. En daarbij moet ik het geduld opbrengen om nog enkele weken te wachten op het gehoopte resultaat. En ondertussen? Zagen en zeuren, tranen laten en boos zijn.

Om dan iets later alles weer voor een groot stuk te relativeren.
Deze namiddag is hier een jonge mama van rond de veertig jaar zachtjes ingeslapen, verweesde echtgenoot en twee schatten van kinderen achterlatend.
We zijn nog bij de goei!

Frank

Dagtaak

Weet je, het leven hier in het ziekenhuis is een dagtaak.
Zoals ik in de inleiding vertelde, wil ik hier niet elke dag een medisch verslag van mijn gezondheidstoestand neerschrijven. Toch overloop ik graag eens een dagje hier op kamer 6. Ik doe dit ook om een antwoordje te geven op de vele vragen die hier elke dag binnenbiepen. Want naast mijn kankervlekken vrees ik binnenkort voor ontstoken sms-duimen.

Begrijp me niet verkeerd, lieve vrienden. Ik ben zo blij met alle steun door mails en smsjes die ik elke minuut van de dag mag ontvangen. Het maakt me letterlijk beter, echt waar. Maar soms is het moeilijk om iedereen aanstonds te beantwoorden. Daarom dat ik jullie langs deze blog op de hoogte hou. Ik hoop dat ik de moed en kracht heb om regelmatig iets te schrijven.

De dagtaak dus.
Vandaag start mijn genezingsoffensief met een eerste aerosolbehandeling om acht uur. Door de kanker zijn mijn longen fel verzwakt, ik heb zo goed als geen reserve meer. Mijn vier dagelijkse wandelingen naar het toilet meten telkens ongeveer 2,90 meter, en ook nog terug! Daarop volgt een uithijgperiode van tien minuten. Door de beademingskuur, die 12 weken duurt, hoop ik dat ik binnenkort op de gang van 't ziekenhuis naar het toilet kan gaan. En dat ik nog wel meer wandelingen aankan, natuurlijk! Maar voorlopig is het nog even wachten op meer resultaat van deze aerosol.

Na een ontbijt van boterhammen, koffie, yoghurt, cortisone en nog andere geestverruimende middelen, is het tijd voor wassen, bed opmaken – dat moet ik niet zelf doen, hoor! - en me weer installeren voor de rest van de dag. De voormiddag wordt dan nog ingenomen door het nemen van de kankermedicatie en een nieuwe aerosolsessie.
Sinds drie weken ben ik gestart met een derde reeks chemopillen, die de kankervlekken onder controle moeten houden. En net zoals bij de aerosol is het hier ook afwachten. Pas na twee maanden zien de dokters pas echt resultaat van de werking van de medicatie.

En zo wordt het middag. Ik krijg hier steeds een lekker middagmaal voorgeschoteld, waar ik zoveel mogelijk van probeer te eten. Ondertussen krijg ik via een infuus ook extra voedsel, want dat eten is een probleem geworden, de laatste tijd. Ik moet aansterken, en dat kan alleen door goed te eten. Maar door de druk die dat met zich meegaf, werd het een idée fixe, sloeg het tilt in mijn koppeke en kreeg ik geen hap meer door de keel. Dat is waarom het verblijf thuis niet altijd lukte. Maar daar gaan we deze week zeker aan werken.

De namiddag is meestal een heel leuke tijd. Ik ben altijd blij dat ik bezoek mag ontvangen, het blijft me steeds goed doen. Eerlijk gezegd wordt het na een tijdje vermoeiend, want ik wil natuurlijk honderduit vertellen. Maar ja, dat babbelen vraagt weer extra zuurstof en als er nu iets iets wat ik wat tekort kom... dan is het zuurstof! Maar toch, met weer een aerosolleke ertussen lukt dat steeds weer, ook nog aangevuld met een siroopje en een verdovende mondpsoeling. Ik geniet elke keer weer van al het fijne bezoek.

En de avond gaat op dezelfde manier verder. Eten, aerosol, nog wat extra krachten en dan maar longen testen en babbelen... En rond acht uur begint alles wat stil te vallen. De verpleegster brengt nog een antihoestpilletje, ik mag nog wat dure genezingslucht inademen en dan lig ik 'strijk', zoals dat heet.
Ik probeer nog wat te genieten van de televisie, alhoewel dat niet altijd meevalt met een zuurstofmasker op. Al vier weken krijg ik extra zuurstof toegediend. Dat gebeurt met een darmpje met twee gaatjes dat voor mijn neus hangt en nog wat kilo's verse lucht binnenblaast. Heel aangenaam allemaal, ware het niet dat ik steeds een winderige resonantie rond mijn oren heb als ik dat ding heb opstaan. Eigenlijk leef ik in mijn hoofd al een maand aan zee, waar ik kan genieten van het heerlijke zeebriesgeluid, dag en nacht, televisie op of af, volk of geen volk. Het maakt niet uit hoe of wat, waaien doet het altijd!
Gelukkig hoor ik toch nog de laatste smsjes van de dag, die ik met veel plezier beantwoord.

Het was weer een zware dag. Met minstens 23,20 meter in de benen. Mijn gemiddelde snelheid heb ik niet berekend.

Frank

Waarom?

Een van de eerste vragen die opkomt is: waarom?
Waarom krijg ik kanker?
Waarom overkomt mij dit nu?

Vanaf dan begint de grote zoektocht. De grootste zoektocht in je leven
Vanaf Het moment dat ik te horen kreeg dat er uitzaaiingen waren, heb ik duizenden vragen gesteld, ben ik als een gek beginnen zoeken. Tot op de dag van vandaag. Het vragenuurtje stopt niet, elke dag komen er nog wel wat vraagtekens bij. Maar steeds: waarom?

Komt het omdat ik soms toch de zwarte korstjes van verbrand brood durfde opeten? Teveel wit brood misschien? Een overdosis straling van de gsm gehad? Toch Coca-Cola Light gedronken? Als kind gespeeld op ongezonde plaatsen?

Steeds meer vragen, elke dag weer opnieuw. Maar antwoorden? Geen enkel. Ik heb geen verklaring voor mijn kanker, ik weet niet waarom die cellen zich beginnen delen zijn in mijn lichaam. Eigenlijk weet ik maar één ding zeker: ik héb kanker.

De dokter vertelde: “Meneer Stoffelen, U hebt gewoon pech. Niet verder zoeken.” En zo is het, ik behoor bij dat percentage van mensen dat kanker heeft. Goed voor de statistiek, pech voor mij.

Helpt deze vaststelling me verder? Eigenlijk wel, want het bespaart me een heleboel overbodige vragen. Het geeft me zelfs enige vorm van rust. Want nu kan ik mijn energie steken in de strijd tegen mijn ziekte zelf. En da's een hele klus.

Frank