Welkom


Welkom op mijn blog.
Een dagelijks medisch verslag over mijn gezondheid vind je hier niet.
Wel een kijkje op hoe ik mijn ziekte probeer te benaderen.
Aarzel niet om dat zelf ook te doen.
Frank

zondag 15 april 2012

Dank...

Lieve mensen allemaal,

Het is stil, hier thuis, hèèl stil. We lopen wat doelloos rond.  Het kaarsje brandt, de herinneringen aan zoveel mooie dingen worden pijnlijker met de minuut.
Maar het afscheid was mooi, en zò hartverwarmend.  We voelden allemaal dat Frank op handen gedragen werd. Met heel veel dankbaarheid blik ik dan ook terug op de dag van gisteren.
Frank zijn laatste feest, Frank zijn laatste optreden...

Ik wil iedereen dan ook zeer hartelijk bedanken voor het meevieren.
Namen noemen is moeilijk en gevaarlijk, want iemand vergeten mag zeker niet. Toch denk ik dat ieder van jullie begrijpt dat de muzikantenmannen extra vernoemd mogen worden. Bedankt, mannen.  Wat jullie gedaan hebben was fantastisch !
Zo ook het 'team', dat deze week van 's morgens tot 's avonds in de weer was.  Ongelooflijk wat een krachten we samen hadden.  Merci !
En zeker niet te vergeten, Andrea. Voor ons was zij 'de kers op de taart'.  Dank, Andrea !
Maar jullie allemaal, alle supporters, alle fans, alle mensen die Frank een warm hart toedragen :
Een welgemeende 'dankjewel' !

We missen Frank enorm, maar het warme gevoel van gisteren moet de pijn een piepklein beetje verzachten.
Veel liefs, en een dikke knuffel !

Annemie
Mien en Floor

zondag 8 april 2012

Helaas

Lieve mensen,

Frank heeft gevochten, gestreden als in een echte wedstrijd.
Er zijn telkens winnaars, maar ook verliezers.
Frank is helaas verloren..
Deze nacht om half 3 is hij rustig ingeslapen.
Half 3, een mooi uur om te stoppen met een optreden. 

Frank, je hebt het oh zo dapper gedaan, zoals dr.  Pelgrims nog zei
'je ging over je grenzen'.

Het leven hier was voor hem nog lang niet af.  Nog zoveel plannen moesten uitgewerkt worden.
Helaas...

Ook van ons veel dank voor al jullie steun !

Annemie
Mien
Floor

Stil..

Geen stapjes, hoe klein ook.
Wel een hoopje ellende.
't Is stil op kamer 6, hèèl stil !

Annemie

vrijdag 6 april 2012

Stapjes

Het is me wat, opstaan na een nachtje 'geleid slapen'. De opgespaarde hoest van de voorbije nacht staat ongeduldig te wachten, maar natuurlijk kan het tankje zuurstof die toevloed van rochels en slijmen niet aan. Gevolg: kortademigheid, paniek en een ellendig gevoel.

Zo voelde ik me vandaag: ellendig, niet in staat om de strijd te leveren die ik moet vechten. Ik bleef onrustig en na veel voorzichtige spuitjes, kwam deze namiddag de mix: een grote dosis morfine en een sterk slaapmiddel.
In heel Turnhout heeft men me horen ronken, denk ik.


Ik voel me wat suf, maar het ellendig gevoel is even weg. En daardoor kan ik toch weer wat vooruit, en dat blijf ik hoognodig hebben.
Stapjes om vooruit te komen,
hoe klein ook,

hoe moeilijk ook,
maar hoe belangrijk misschien ook...

'n suffe Frank

O ja, voor alle vaste bloglezers: vandaag is Grooote Brrroer Marc jarig!
Een dikke proficiat! Verras hem deze keer zelf maar eens met enkele leuke tussenkomsten!

donderdag 5 april 2012

Beetjes

Gisteren werd me even letterlijk de adem afgesneden. Bij het opstaan kon ik niks meer zeggen. Aanvallen van hoesten, gevolgd door kortademigheid kregen me klein genoeg om de rest van de dag te zwijgen. Daarom was er gisteren geen verhaal.

Vandaag duurt het verhaaltje niet veel langer. Maar ja, je bent het verplicht aan je vaste lezers, nietwaar? Dit is een grapje, hoor!
In samenspraak met de dokter gaan we de volgende dagen echt voor het levenscomfort. 's Nachts word ik gesedeerd, dit is geleid in slaap gedaan. Dat is de voorbije nacht voortrefflijk gelukt, ik had een heel rustgevende nacht.

Overdag mag het nog beter. De hoestbuien zijn er soms echt te veel aan, maar ook hier heeft de dokter verbetering beloofd. Door wat verzachtende drankjes voor te schrijven, voel ik me beter, zelfs een beetje sterker soms. En die kracht heb ik nodig.

Vandaag heb ik ook mijn 'poort' gekregen. In de indrukwekkende operatiezalen van het ziekenhuis kreeg ik mijn Power Port ingeplant. Infusen en vloeibaar voedsel krijg ik voortaan langs dit deurtje, omdat mijn aders niet alles meer zo goed konden... slikken.

Al deze beetjes helpen mijn comfort wat naar boven, maar moeten ook het vertrouwen wat opkrikken. Het zijn weer enkele zware dagen geweest, en ik heb het niet gemakkelijk gehad. Maar ook Annemie heeft het zwaar, dus vergeet haar ook niet in jullie grote steun.

Want daarvoor wil ik jullie ook nog eens een keertje extra danken. Ik reageer niet op jullie lieve en ondersteunende berichtjes, daarvoor is de dag te kort! Maar al jullie woorden doen ons steeds ongelooflijk goed en bezorgen ons meermaals tranen. Maar deze keer tranen van dankbaarheid en ontroering om zoveel vriendschap.

Dank je, dank je wel!


Frank

dinsdag 3 april 2012

Slecht

Haha, de eerste reacties op het stukje over de verpleegsters gisteren kwamen niet toevallig van echtgenoten van of verplegers zelf! Wat nog maar eens bewijst dat het mensen zijn die fier zijn op hun beroep. En terecht.
Laat de pluim aan het verplegend personeel van Oncologie Turnhout langs deze weg een grote ode worden aan àlle verpleegsters én verplegers. Ze verdienen het dubbel en dik!


En vandaag? Slecht, rot...
Ik heb een vreselijke nacht achter de rug met als hoofdactiviteiten: hoesten, ademtekort opvangen, rechtop in bed zitten, hoesten, elk uur van de nacht. Het pijltje van de moraal was deze ochtend gewoon verdwenen van het scherm, geen spiertje moed was er nog.

Voor het eerst kon ik niet meer vechten, wou ik niet meer ten strijde gaan. Ik heb letterlijk gezegd: 'ik hou dit niet meer vol, ik geef het op'.
Raar als je dat jezelf hoort zeggen, want ik wist – en Annemie samen met mij - héél goed wat op dat moment de betekenis was van die woorden.

Waar ik me voordien steeds weer kon opkrikken, ging dit vanmorgen totaal niet meer. De dokter begreep het direct en gelukkig bestaan er op dat moment weer zakjes, spuitjes en infusen die een mens rustig maken, hem er weer bovenop helpen. De rust is ondertussen weergekeerd.

Maar het blijft toch wringen. Al maanden vecht ik tegen mijn hoest, tegen de kanker, tegen de pijn, tegen alles. Al die tijd hoop en wens ik maar één ding: telkens een klein stapje vooruit zetten, elke dag een héél klein beetje beter worden. Meer niet.
Maar de realiteit is anders: het hoesten en de kortademigheid zijn een nevenwerking van de aerosol, hoe raar dat ook klinkt. En over een vijftal weken zou de 'echte' genezende werking de bijwerkingen moeten 'overpakken'. Dus wéér wachten, nog maar eens in de onzekerheid, nog maar eens veel geduld hebben. Ik begin te twijfelen of mijn longen sterk genoeg zijn om dit allemaal aan te kunnen, en ja, ik twijfel aan een goeie afloop.

De dokter meende dat ik me niet mocht laten ontmoedigen door een slechte dag, aangezien de vorige dagen veel beter waren. Hij heeft gelijk, zo zou ik moeten redeneren, want eigenlijk is het ook zo.

Maar soms is het moeilijk om door te zetten, en weer te beginnen vechten. Vandaag gaat het even niet.


Frank

maandag 2 april 2012

Roeping

Zoals het er nu uitziet, mag ik misschien over enkele dagen naar huis. Thuis krijg ik dan alle zorgen die ik hier in 't ziekenhuis ook heb. Maar toch, hetzelfde zal het niet zijn. Want hoe fijn en knus het thuis ongetwijfeld is, ik weet zeker dat ik er toch iets fundamenteels ga missen: de verzorging door 'mijn' verpleegsters.
De verdorven geesten onder jullie wil ik vragen zich hier niks verkeerds bij voor te stellen. Maar het is nu eenmaal zo dat Martine, Sue, Hanne, Sanne, Shana, Luiza, Milena, Greet en nog zovele collega's diep in mijn hart zitten. Deze dames staan elke minuut van de dag klaar om me te helpen. Ik heb de afgelopen weken gemerkt dat verpleegster zijn geen gewone job is. Hier is geen plaats voor kantjesloperij, in dit werk steek je je niet weg.

Heb ik hier nu gewoon geluk op de dienst Oncologie of is dit een algemeen fenomeen? Feit is dat élke verpleegster zo goed op de hoogte is van mijn toestand, op de juiste momenten de vereiste medicatie komt brengen, me eigenlijk door en door kent. Natuurlijk is dit een zaak van organisatie. Maar tegelijkertijd vertellen ze je ook dat ik vanmiddag toch wat meer moest hoesten dan gisteren, of dat ik er echt wel goed uitzie vanmorgen, en dat staat niet opgeschreven in het dossier.
Op elk moment van de dag hebben de verpleegsters hier tijd om een babbeltje te slaan, om even te polsen hoe het gaat. Normaalste zaak van de wereld? Ik vind het niet, ik vind het verpleegster zijn een roeping, en niet zomaar eentje. Iedereen hier doet zijn of haar werk met plezier, met overgave, met volle goesting. Dat merk je in vele dingen.

Vind je het anders gewoon dat een jonge verpleegster van 22 à 23 jaar, amper een jaar afgestudeerd, de tijd neemt om om half 11 's avonds een wenende vent van 48 te troosten op zijn kamer, omdat die het even niet meer ziet zitten? Zonder een seconde te twijfelen neemt ze haar tijd en ze slaagt er verdorie nog in om die grienende man er weer even bovenop te krijgen.

Voor hen zal het misschien een zekere vorm van professionaliteit zijn, maar na al die weken is er echt een band ontstaan met de verpleegsters, van hoofdverpleegster tot poetsvrouw. Met veel leuke momenten - 'Frank, je moet eens wat meer op 't belleke duwen, dan kunnen we nog eens komen babbelen!' - en regelmatig met uitwisseling van familieweetjes over studerende dochters en puberende zonen.

Verpleging is een roeping, dat weet ik nu meer dan ooit. Pilletjes, spuitjes en siroopjes maken een mens beter, zonder twijfel. Maar een goei verpleegster maakt het werk af!

Deze blog is voor hen, vandaag! Dank je wel!


Frank

zondag 1 april 2012

Weekend

Een weekendje rust op alle vlak, dus ook even op de blog.
Gisteren zaterdag heb ik een rustdag extra genomen in het ziekenhuis. Kort van adem en veel gehoest hadden me wat uitgeput en naar huis gaan was even geen optie. De extra slaap hebben me goed gedaan, en zo kon ik deze voormiddag toch nog naar Retie.


Hier thuis was het goed. Ik heb zeer genoten van de Ronde van Vlaanderen. Persoonlijk vond ik het in het begin een heel zenuwachtige koers, met toch een spannende laatste 50 kilometer. En natuurlijk klasse dat ons Tommeke de Italiaanse ban kon breken en het fantastisch afmaakte. Op naar Parijs-Roubaix! Deze avond ben ik weer op kamer 6, kan ik voor de laatste keer Witse aanschouwen.


En zo starten we weer een nieuwe week.
De volgende dagen treffen we voorbereidingen voor een langere komst naar huis. Ik krijg een 'poort', een port-a-cath, langswaar ik thuis mijn voedsel kan krijgen. Ook de aerosol kan thuis toegebracht worden, dus een behandeling hier kan perfect, volgens de dokter. Het zal natuurlijk een aanpassing zijn voor mij, maar ik maak me toch sterk dat het deze keer moet lukken, dat ik me in mijn eigen huisje goed kan handhaven.


Ik kijk er naar uit!


Frank