herinnering...

Je kan tranen wenen omdat ik er niet meer ben,
of je kan glimlachen omdat ik geleefd heb.

Je kan je ogen sluiten en bidden dat ik thuis kom,
of je kan je ogen openen en kijken wat  voor moois ik achterliet.

Je kan leeg zijn omdat je mij niet meer kan zien,
of je kan vol zijn van de liefde die je met mij hebt gedeeld.

Je kan je rug toekeren naar morgen en leven in gisteren,
of je kan 's morgens gelukkig zijn omdat gisteren er was.

Je kan aan mij denken omdat ik er niet meer ben,
of je kan mij koesteren in jouw herinneringen.

Je kan je geest sluiten, leeg en opstandig zijn, je rug naar alles toekeren,
of je kan doen wat ik graag zou willen dat je doet :
open je ogen, glimlach, heb lief en stap verder met mij !

1 jaar geleden

1 jaar geleden

Ik word wakker bij een vriendin na een leuke avond/nacht op de jaarlijkse fuif, safesex. Mama stuurt een bericht dat ik niet naar huis moet komen, wel naar moeke. Een beetje verward met de 'waarom-vraag', maar zonder nadenken ga ik thuis propere kleren aandoen en vertrek naar moeke. 

Ik kom binnen. Ik zie mama, ik zie mien, ik zie jens, ik zie moeke, ik zie vake, ik zie tranen, ik zie rode ogen, ik wil weg.

Papa ligt al enkele maanden op z'n kamertje in het ziekenhuis. Mama zegt dat zijn gezondheid steeds achteruit gaat. Ik 'negeer', ik wil dit niet geloven.

Goed, ik ben bij moeke. Vake komt naar me toe en pakt me vast. Niemand zegt iets, ik weet niet wat er precies aan de hand is, maar ik heb een rotgevoel.

Mama doorbreekt de stilte met woorden die ik nooit meer wil horen. Ik barst in tranen uit. De wereld staat stil, alles rondom mij wordt zwart. Ik wil weg! 

Visvidee. Moeke heeft haar uiterste best gedaan om lekker te koken, maar ik krijg geen hap door mijn keel. Zelfs de overheerlijke geur wordt verdrongen door verdriet en gedachten. 

Mama, mien en ik. We rijden met ons drie naar het ziekenhuis. Papa wacht op ons. Ik kom binnen in zijn kamertje. Ik geef zijn fragiele lichaam een knuffel. Het geeft me zo'n raar gevoel om te weten dat deze plaats de laatste is waar ik papa zal zien, mijn lieve papa. Ik kan er met mijn verstand gewoon niet bij. 

Papa is optimistisch. We praten veel, lachen zelfs. Er komen nog enkele vrienden van papa langs. Één voor één gaan ze buiten met rode ogen. Verschrikkelijk om te zien. 

Ik wil naar huis, nu! Ik kan het niet langer aanzien hoe papa afziet.

Na een dikke knuffel en een kus, stap ik de kamer uit. Ik begrijp er niets van. Was dit nu écht de laatste keer? 

Er is een jaar voorbij gegaan. Het was een moeilijk jaar, een heel moeilijk! Geen dag gaat voorbij zonder aan papa te denken. Het is allemaal zo spijtig. Waarom kon bij nu niet gewoon bij ons blijven. Ik wil nog zoveel zeggen, doen, samen met papa. 

Ik vraag me vaak af of hij iets merkt van wat er hier gebeurd. Zou hij weten dat ik mijn kamer geschilderd heb? Zou hij weten dat ik volgend jaar communicatiewetenschappen ga studeren? Dan blijf ik positief, net zoals papa. Hij steunt me, daar ben ik van overtuigd! 

kusjes,

floor xxx

kanker..

Je kan niet praten

met iemand die er niet meer is...

Je kan niet luisteren

naar iemand die er niet meer is...

Je kan niet lachen

met iemand die er niet meer is...

maar je kan nog wel houden

van iemand die er niet mee is...

 

 

 

 

Vandaag is het wereldkankerdag.

Het kaarsje brandt hier voor iedereen die met kanker te maken heeft.

XX