Welkom


Welkom op mijn blog.
Een dagelijks medisch verslag over mijn gezondheid vind je hier niet.
Wel een kijkje op hoe ik mijn ziekte probeer te benaderen.
Aarzel niet om dat zelf ook te doen.
Frank

maandag 8 april 2013

1 jaar geleden


1 jaar geleden

Ik word wakker bij een vriendin na een leuke avond/nacht op de jaarlijkse fuif, safesex. Mama stuurt een bericht dat ik niet naar huis moet komen, wel naar moeke. Een beetje verward met de 'waarom-vraag', maar zonder nadenken ga ik thuis propere kleren aandoen en vertrek naar moeke. 

Ik kom binnen. Ik zie mama, ik zie mien, ik zie jens, ik zie moeke, ik zie vake, ik zie tranen, ik zie rode ogen, ik wil weg.

Papa ligt al enkele maanden op z'n kamertje in het ziekenhuis. Mama zegt dat zijn gezondheid steeds achteruit gaat. Ik 'negeer', ik wil dit niet geloven.

Goed, ik ben bij moeke. Vake komt naar me toe en pakt me vast. Niemand zegt iets, ik weet niet wat er precies aan de hand is, maar ik heb een rotgevoel.
Mama doorbreekt de stilte met woorden die ik nooit meer wil horen. Ik barst in tranen uit. De wereld staat stil, alles rondom mij wordt zwart. Ik wil weg! 

Visvidee. Moeke heeft haar uiterste best gedaan om lekker te koken, maar ik krijg geen hap door mijn keel. Zelfs de overheerlijke geur wordt verdrongen door verdriet en gedachten. 

Mama, mien en ik. We rijden met ons drie naar het ziekenhuis. Papa wacht op ons. Ik kom binnen in zijn kamertje. Ik geef zijn fragiele lichaam een knuffel. Het geeft me zo'n raar gevoel om te weten dat deze plaats de laatste is waar ik papa zal zien, mijn lieve papa. Ik kan er met mijn verstand gewoon niet bij. 
Papa is optimistisch. We praten veel, lachen zelfs. Er komen nog enkele vrienden van papa langs. Één voor één gaan ze buiten met rode ogen. Verschrikkelijk om te zien. 
Ik wil naar huis, nu! Ik kan het niet langer aanzien hoe papa afziet.
Na een dikke knuffel en een kus, stap ik de kamer uit. Ik begrijp er niets van. Was dit nu écht de laatste keer? 

Er is een jaar voorbij gegaan. Het was een moeilijk jaar, een heel moeilijk! Geen dag gaat voorbij zonder aan papa te denken. Het is allemaal zo spijtig. Waarom kon bij nu niet gewoon bij ons blijven. Ik wil nog zoveel zeggen, doen, samen met papa. 

Ik vraag me vaak af of hij iets merkt van wat er hier gebeurd. Zou hij weten dat ik mijn kamer geschilderd heb? Zou hij weten dat ik volgend jaar communicatiewetenschappen ga studeren? Dan blijf ik positief, net zoals papa. Hij steunt me, daar ben ik van overtuigd! 

kusjes,
floor xxx