Dagtaak

Weet je, het leven hier in het ziekenhuis is een dagtaak.
Zoals ik in de inleiding vertelde, wil ik hier niet elke dag een medisch verslag van mijn gezondheidstoestand neerschrijven. Toch overloop ik graag eens een dagje hier op kamer 6. Ik doe dit ook om een antwoordje te geven op de vele vragen die hier elke dag binnenbiepen. Want naast mijn kankervlekken vrees ik binnenkort voor ontstoken sms-duimen.

Begrijp me niet verkeerd, lieve vrienden. Ik ben zo blij met alle steun door mails en smsjes die ik elke minuut van de dag mag ontvangen. Het maakt me letterlijk beter, echt waar. Maar soms is het moeilijk om iedereen aanstonds te beantwoorden. Daarom dat ik jullie langs deze blog op de hoogte hou. Ik hoop dat ik de moed en kracht heb om regelmatig iets te schrijven.

De dagtaak dus.
Vandaag start mijn genezingsoffensief met een eerste aerosolbehandeling om acht uur. Door de kanker zijn mijn longen fel verzwakt, ik heb zo goed als geen reserve meer. Mijn vier dagelijkse wandelingen naar het toilet meten telkens ongeveer 2,90 meter, en ook nog terug! Daarop volgt een uithijgperiode van tien minuten. Door de beademingskuur, die 12 weken duurt, hoop ik dat ik binnenkort op de gang van 't ziekenhuis naar het toilet kan gaan. En dat ik nog wel meer wandelingen aankan, natuurlijk! Maar voorlopig is het nog even wachten op meer resultaat van deze aerosol.

Na een ontbijt van boterhammen, koffie, yoghurt, cortisone en nog andere geestverruimende middelen, is het tijd voor wassen, bed opmaken – dat moet ik niet zelf doen, hoor! - en me weer installeren voor de rest van de dag. De voormiddag wordt dan nog ingenomen door het nemen van de kankermedicatie en een nieuwe aerosolsessie.
Sinds drie weken ben ik gestart met een derde reeks chemopillen, die de kankervlekken onder controle moeten houden. En net zoals bij de aerosol is het hier ook afwachten. Pas na twee maanden zien de dokters pas echt resultaat van de werking van de medicatie.

En zo wordt het middag. Ik krijg hier steeds een lekker middagmaal voorgeschoteld, waar ik zoveel mogelijk van probeer te eten. Ondertussen krijg ik via een infuus ook extra voedsel, want dat eten is een probleem geworden, de laatste tijd. Ik moet aansterken, en dat kan alleen door goed te eten. Maar door de druk die dat met zich meegaf, werd het een idée fixe, sloeg het tilt in mijn koppeke en kreeg ik geen hap meer door de keel. Dat is waarom het verblijf thuis niet altijd lukte. Maar daar gaan we deze week zeker aan werken.

De namiddag is meestal een heel leuke tijd. Ik ben altijd blij dat ik bezoek mag ontvangen, het blijft me steeds goed doen. Eerlijk gezegd wordt het na een tijdje vermoeiend, want ik wil natuurlijk honderduit vertellen. Maar ja, dat babbelen vraagt weer extra zuurstof en als er nu iets iets wat ik wat tekort kom... dan is het zuurstof! Maar toch, met weer een aerosolleke ertussen lukt dat steeds weer, ook nog aangevuld met een siroopje en een verdovende mondpsoeling. Ik geniet elke keer weer van al het fijne bezoek.

En de avond gaat op dezelfde manier verder. Eten, aerosol, nog wat extra krachten en dan maar longen testen en babbelen... En rond acht uur begint alles wat stil te vallen. De verpleegster brengt nog een antihoestpilletje, ik mag nog wat dure genezingslucht inademen en dan lig ik 'strijk', zoals dat heet.
Ik probeer nog wat te genieten van de televisie, alhoewel dat niet altijd meevalt met een zuurstofmasker op. Al vier weken krijg ik extra zuurstof toegediend. Dat gebeurt met een darmpje met twee gaatjes dat voor mijn neus hangt en nog wat kilo's verse lucht binnenblaast. Heel aangenaam allemaal, ware het niet dat ik steeds een winderige resonantie rond mijn oren heb als ik dat ding heb opstaan. Eigenlijk leef ik in mijn hoofd al een maand aan zee, waar ik kan genieten van het heerlijke zeebriesgeluid, dag en nacht, televisie op of af, volk of geen volk. Het maakt niet uit hoe of wat, waaien doet het altijd!
Gelukkig hoor ik toch nog de laatste smsjes van de dag, die ik met veel plezier beantwoord.

Het was weer een zware dag. Met minstens 23,20 meter in de benen. Mijn gemiddelde snelheid heb ik niet berekend.

Frank