Sputterende motor

'Hou je goed, jongen!'
'Veel beterschap!'
'Vlug beter worden hè?'
'Sterkte!'
'Blijven vechten, kerel!'

Hoeveel keer per dag krijg ik deze wensen te horen? Telkens heel gemeend uitgesproken door familie, vrienden en kennissen. Iedereen wenst je van harte het beste toe, iedereen wil dat je beter wordt, iedereen wil die vreselijke ziekte weg.

En ik neem ieders wensen ook steeds ter harte. Ook ik wil genezen, ook ik wil dat mijn longen beter worden, ook ik wil weer wandelen en fietsen, ook ik wil weer 'leuke liekes' spelen op een podium, ook ik wil weer uit volle borst (en longen) zingen.
Daarvoor vecht ik elke dag opnieuw, van 's morgens tot 's avonds. Elk kansje dat ik krijg om beter te worden, neem ik met beide handen aan. Het minste voorstel van de dokter om de behandeling nog wat te verbeteren, doet mij weer meer hopen. Ik geloof echt in een positieve afloop, elke minuut van de dag opnieuw.

Maar ook een goeddraaiende motor sputtert wel eens...
Zo ook mijn positieve brommertje. De laatste tijd val ik wel eens stil, even niet in staat om me weer op te laden. Het optimisme is dan ver zoek, het enige wat ik nog kan is zeuren, zagen en wenen. Want het is frustrerend om enkel maar te kunnen 'wachten' tot die verdomde pillen hun werk volop doen. Het is frustrerend dat die korte adem me belet om een kijkje buiten te nemen. Het is zo zo frustrerend om je vrienden te zien vertrekken. Het is zo frustrerend om hier vastgekluisterd te zitten aan infuus en zuurstofmasker.

En dan hoop ik dat die medicatie onmíddellijk zijn werk doet, dat ik nú het resultaat merk van verbetering van mijn longen, dat ik zo dadelijk naar huis mag gaan om rustig sterker te worden... Helaas, ik moet nog even verder met mijn ellendig gevoel, mijn ontstoken mond, mijn vervelende hoest, mijn kortademigheid en al mijn kleine prullen. En daarbij moet ik het geduld opbrengen om nog enkele weken te wachten op het gehoopte resultaat. En ondertussen? Zagen en zeuren, tranen laten en boos zijn.

Om dan iets later alles weer voor een groot stuk te relativeren.
Deze namiddag is hier een jonge mama van rond de veertig jaar zachtjes ingeslapen, verweesde echtgenoot en twee schatten van kinderen achterlatend.
We zijn nog bij de goei!

Frank