Beetjes

Gisteren werd me even letterlijk de adem afgesneden. Bij het opstaan kon ik niks meer zeggen. Aanvallen van hoesten, gevolgd door kortademigheid kregen me klein genoeg om de rest van de dag te zwijgen. Daarom was er gisteren geen verhaal.

Vandaag duurt het verhaaltje niet veel langer. Maar ja, je bent het verplicht aan je vaste lezers, nietwaar? Dit is een grapje, hoor!
In samenspraak met de dokter gaan we de volgende dagen echt voor het levenscomfort. 's Nachts word ik gesedeerd, dit is geleid in slaap gedaan. Dat is de voorbije nacht voortrefflijk gelukt, ik had een heel rustgevende nacht.

Overdag mag het nog beter. De hoestbuien zijn er soms echt te veel aan, maar ook hier heeft de dokter verbetering beloofd. Door wat verzachtende drankjes voor te schrijven, voel ik me beter, zelfs een beetje sterker soms. En die kracht heb ik nodig.

Vandaag heb ik ook mijn 'poort' gekregen. In de indrukwekkende operatiezalen van het ziekenhuis kreeg ik mijn Power Port ingeplant. Infusen en vloeibaar voedsel krijg ik voortaan langs dit deurtje, omdat mijn aders niet alles meer zo goed konden... slikken.

Al deze beetjes helpen mijn comfort wat naar boven, maar moeten ook het vertrouwen wat opkrikken. Het zijn weer enkele zware dagen geweest, en ik heb het niet gemakkelijk gehad. Maar ook Annemie heeft het zwaar, dus vergeet haar ook niet in jullie grote steun.

Want daarvoor wil ik jullie ook nog eens een keertje extra danken. Ik reageer niet op jullie lieve en ondersteunende berichtjes, daarvoor is de dag te kort! Maar al jullie woorden doen ons steeds ongelooflijk goed en bezorgen ons meermaals tranen. Maar deze keer tranen van dankbaarheid en ontroering om zoveel vriendschap.

Dank je, dank je wel!

Frank