Roeping

Zoals het er nu uitziet, mag ik misschien over enkele dagen naar huis. Thuis krijg ik dan alle zorgen die ik hier in 't ziekenhuis ook heb. Maar toch, hetzelfde zal het niet zijn. Want hoe fijn en knus het thuis ongetwijfeld is, ik weet zeker dat ik er toch iets fundamenteels ga missen: de verzorging door 'mijn' verpleegsters.

De verdorven geesten onder jullie wil ik vragen zich hier niks verkeerds bij voor te stellen. Maar het is nu eenmaal zo dat Martine, Sue, Hanne, Sanne, Shana, Luiza, Milena, Greet en nog zovele collega's diep in mijn hart zitten. Deze dames staan elke minuut van de dag klaar om me te helpen. Ik heb de afgelopen weken gemerkt dat verpleegster zijn geen gewone job is. Hier is geen plaats voor kantjesloperij, in dit werk steek je je niet weg.

Heb ik hier nu gewoon geluk op de dienst Oncologie of is dit een algemeen fenomeen? Feit is dat élke verpleegster zo goed op de hoogte is van mijn toestand, op de juiste momenten de vereiste medicatie komt brengen, me eigenlijk door en door kent. Natuurlijk is dit een zaak van organisatie. Maar tegelijkertijd vertellen ze je ook dat ik vanmiddag toch wat meer moest hoesten dan gisteren, of dat ik er echt wel goed uitzie vanmorgen, en dat staat niet opgeschreven in het dossier.
Op elk moment van de dag hebben de verpleegsters hier tijd om een babbeltje te slaan, om even te polsen hoe het gaat. Normaalste zaak van de wereld? Ik vind het niet, ik vind het verpleegster zijn een roeping, en niet zomaar eentje. Iedereen hier doet zijn of haar werk met plezier, met overgave, met volle goesting. Dat merk je in vele dingen.

Vind je het anders gewoon dat een jonge verpleegster van 22 à 23 jaar, amper een jaar afgestudeerd, de tijd neemt om om half 11 's avonds een wenende vent van 48 te troosten op zijn kamer, omdat die het even niet meer ziet zitten? Zonder een seconde te twijfelen neemt ze haar tijd en ze slaagt er verdorie nog in om die grienende man er weer even bovenop te krijgen.

Voor hen zal het misschien een zekere vorm van professionaliteit zijn, maar na al die weken is er echt een band ontstaan met de verpleegsters, van hoofdverpleegster tot poetsvrouw. Met veel leuke momenten - 'Frank, je moet eens wat meer op 't belleke duwen, dan kunnen we nog eens komen babbelen!' - en regelmatig met uitwisseling van familieweetjes over studerende dochters en puberende zonen.

Verpleging is een roeping, dat weet ik nu meer dan ooit. Pilletjes, spuitjes en siroopjes maken een mens beter, zonder twijfel. Maar een goei verpleegster maakt het werk af!

Deze blog is voor hen, vandaag! Dank je wel!

Frank